Πυράκανθος

Γλυκός καημός ανεμίζει.
Γεμίζει σπίθες η καρδιά της.
Τζάκι η ανασεμιά της.

Η θαλπωρή της τυλίγει τις πονεμένες ψυχές.
Γλυκαίνει τον πόνο η αγκαλιά της.
Ζεσταίνει τον χρόνο το άκουσμά της.

Μα απ' έξω...
Πυράκανθος είναι η καρδιά της.
Μάης τα χείλη, τα φιλιά της.
Γενάρης είναι η ματιά της.

Πικρό το χάδι την αγγίζει.
Στυφός ο λόγος ανεμίζει.
Γλυκιά η ελπίδα την αγγίζει,
Ο αέρας τις στάχτες ανεμίζει.

Το αγκάθι της καρδιάς θ' ανθίσει,
στολίδια αυτή θα την γεμίσει,
Μάης θα έρθει στην καρδιά της,
γοργά θα είναι τα βήματά της.

Ο πόθος κόβει κάθε αγκάθι,
λουλούδι ο έρωτας γεμίζει το καλάθι.
Οι ηδονές ξεχύνονται στο φράγμα,
αυτό που έχτισε η καρδιά μετά το κλάμα.

...αφιερωμένο σε μια ψυχούλα.

Ο τρύγος λέξεων

Αισθήσεις, όνειρα, στιγμές,
ανέμων στίχοι, χάντρες,
παραγεμίζουν φυλακές,
της λησμονιάς οι μάντρες.

Ελπίδα, βήχας, αρετές,
αγάπη μίσος, στοίβες,
αγώνας επιβίωσης
για της ψυχής τις κλείδες.

Στιγμές γιορτής και ξεγνοιασιάς
των παιδικών μας χρόνων
σημαίες ανεμίζουνε
στα κέντρα των αιώνων.

Ματιά, χρυσάφι, διδαχές
τα λόγια που γεμίζουν,
αγγίζουν στίχοι, επαφές,
ανασεμιά χαρίζουν.