Είναι ο δρόμος της οργής,
είναι ο δρόμος της στοργής,
αυτό το μονοπάτι.
Όλοι διαβαίνουν στη σειρά,
όλοι σωπαίνουν στην ουρά,
και ψάχνουν όλοι κάτι.
Περιδιαβαίνοντας σιωπείς
σκέψεις αγάπης ή οργής,
εσένα διαφεντεύουν.
Ο φάρος μάζεψε ορδές,
Στις κορυφές κοιτούν στεριές,
Σιωπώντας αγναντεύουν.
Μα είναι όμορφες στιγμές,
Όταν μιλούνε οι καρδιές,
Με στόμα τους τα μάτια.
Με δίχως λόγο οι σιωπές,
Οι σπίθες είναι στις ματιές,
Σε κάνουνε κομμάτια.
Μα είναι κάτι ηδονές,
Σε στέλνουν σε παλάτια,
όχι στην σάρκα, στις ματιές,
τις νιώθεις με τα μάτια.
Μία σταγόνα μόνο αρκεί,
μες στων ματιών την άκρη,
την νιώθεις κρύα ή καυτή,
και στάζει ένα δάκρυ.
