Των ματιών οι δρόμοι

Είναι ο δρόμος της οργής,
είναι ο δρόμος της στοργής,
αυτό το μονοπάτι.

Όλοι διαβαίνουν στη σειρά,
όλοι σωπαίνουν στην ουρά,
και ψάχνουν όλοι κάτι.

Περιδιαβαίνοντας σιωπείς
σκέψεις αγάπης ή οργής,
εσένα διαφεντεύουν.

Ο φάρος μάζεψε ορδές,
Στις κορυφές κοιτούν στεριές,
Σιωπώντας αγναντεύουν.

Μα είναι όμορφες στιγμές,
Όταν μιλούνε οι καρδιές,
Με στόμα τους τα μάτια.

Με δίχως λόγο οι σιωπές,
Οι σπίθες είναι στις ματιές,
Σε κάνουνε κομμάτια.

Μα είναι κάτι ηδονές,
Σε στέλνουν σε παλάτια,
όχι στην σάρκα, στις ματιές,
τις νιώθεις με τα μάτια.

Μία σταγόνα μόνο αρκεί,
μες στων ματιών την άκρη,
την νιώθεις κρύα ή καυτή,
και στάζει ένα δάκρυ.

Το συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα και πως θα λήξει η κατάντια αυτού(2ο μέρος)

Μετά λοιπόν την εισαγωγή στο θέμα που έγινε στην πρώτη δημοσίευση ήρθε η ώρα να προχωρήσω σε πιο σημαντικές δράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος οι οποίες δεν είναι πλέον ορατές από τους σύγχρονους καρεκλοκέντραυρους μελλοντικούς υποψήφιους σε κάποιο από τα κόμματα της βουλής, μεγάλο ή μικρό δεν έχει σημασία και αφού αυτός είναι ο πρωταρχικός στόχος των κυρίων αυτών.

Στο παρελθόν βλέπαμε συνδικαλιστές να αλωνίζουν τις επιχειρήσεις αναζητώντας πιθανές παράνομες δράσεις του εργοδότη σε βάρος του εργαζόμενου. Αυτό βέβαια γίνονταν πράξη από ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ συνδικαλιστές κυρίως των αριστερών κομμάτων που στόχο και πάλι είχε το ίδιο όφελος και αφού έτσι πέτυχαν να γίνουν γνωστοί ώστε να αντλήσουν ψήφους και να αναρριχηθούν ψηλά στην συνδικαλιστική ιεραρχία. Αυτές οι δράσεις είχαν ποικίλα οφέλη για τους εργαζόμενους και αφού όρισαν τελικά την σύνθεση μία νομοθεσίας η οποία τους προστατεύει και αν προσφύγουν στα σχετικά όργανα που έχουν θεσπιστεί από το κράτος. Έτσι μετά από αυτό έμεινε στο χέρι του εργαζόμενου να αναζητήσει ο ίδιος τα δικαιώματά του, κάτι που φυσικά για να το πράξει θα έπρεπε να προαποφασίσει την αποχώρησή του από την επιχείρηση καθώς η παραμονή του διαφορετικά θα περνούσε μέσα από συμπληγάδες και η συνέχιση της εργασίας του θα ορίζονταν από ένα κλίμα έντονης ψυχολογικής πίεσης με τρόπους που δεν είναι παράνομοι και δεν θα μπορούσε ΠΟΤΕ να οριστεί παρανομία.

Σε κάποιες χώρες του εξωτερικού οι συνδικαλιστές δεν άλλαξαν τρόπους δράσεις και τα όργανα αυτών συνεεχίζουν και δρουν ερευνώντας την νόμιμη δράση των εργοδοτών διεκδικώντας δικαιώματα για εργαζομένους μέα από ένα σύστημα το οποίο ΔΕΝ ΔΙΩΚΕΤΑΙ και μάλιστα υποβοηθάται από τις κυβερνήσεις. Στην Γερμανία υπάρχει΄ενα υποτυπώδες τέτοιο σύστημα και άκουσα ότι σε άλλες χώρες οι δράσεις είναι ακόμη πιο έντονες των συνδικαλιστικών οργάνων.

Στην Ελλάδα οι δράσεις των συνδικαλιστικών οργάνων αρχίζουν και τελειώνουν μέσα από αγώνες για την συλλογική σύμβαση εργασίας η οποία πλέον με την νέα νομοθεσία δράση τους ορίζει αυτούς με μία δράση που τους επαναφέρει σε δρόμο από τον οποίο ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΕΠΟΥΔΕΝΙ να έχουν απομακρυνθεί. Τους εξαναγκάζει λοιπόν η νέα νομοθεσία να ελέγχουν τις συμβάσεις εργασίας που ήδη άρχισαν να συνάπτονται της μεμονομένης επιχείρησης με τους δικούς της εργαζομένους σε μερικές μάλιστα ΠΑΡΑΝΟΜΑ πριν την ψήφιση του νέου νόμου και όταν δεν είχαν ισχύ αυτές έναντι των συλλογικών. Το αποτέλεσμα ήταν εντός της επιχείρησης να ασκηθεί ένα κύμα πίεσης αποχώρησης στην όψη της νέας σύμβασης παρά το γεγονός του τότε παρανόμου της σύναψης μίας τέτοιας σύμβασης. Η τρομοκρατία των εργοδοτών έδρασε και πλέον θα δρα ανενόχλητη όταν οι σημερινοί συνδικαλιστές αρκούνται σε γαυγίσματα και δεν δρουν δικαιολογώντας τον μισθό του τον οποίο ουσιαστικά αλλά και τυπικά λαμβάνουν από τους ίδιους τους εργαζόμενους.

Μήπως ήρθε η ώρα οι συνδικαλιστές να βγουν και πάλι στην εργασία και να αρχίσουν να εργάζονται υπηρετώντας το συνδικαλιστικό κίνημα εγκαταλείποντας την τεμπελιά τους;;;

Μήπως τώρα που ο νόμος τους δίνει εξουσία στις υπογραφές των διαφόρων συμβάσεων πρέπει ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ ότι υπηρετούν τον εργάτη και όχι το ατομικό τους συμφέρον;;;

Το συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα και πως θα λήξει η κατάντια αυτού(1ο μέρος)

Γνωρίζω ότι πολλοί είναι αυτοί που ασχολήθηκαν και σχολίασαν ή αρθρογράφησαν πάνω στο θέμα, αλλά δεν είδα κάπου προτάσεις για το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος ή πέρα από τις κατηγορίες προς τους εργατοπατέρες δεν είδα πουθενά πρόταση δράσεων οι οποίες να υποβοηθούν αυτούς για τους οποίους δημιουργήθηκαν στην πραγματικότητα τα συνδικαλιστικά όργανα. Το μόνο που είδα είναι κατηγορίες προς κάθε κατεύθυνση και συχνά με υβριστικό και άξεστο θα έλεγα λόγο από ανθρώπου ή και δημοσιογράφους που δεν έχουν μάθει ότι η γλώσσα δεν έχει κόκκαλα και κόκκαλα τσακίζει ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ δεν είναι υβριστικός ο λόγος. Όταν εξυβρίζεις και φτύνεις κάποιον ο οποίος έχει πετύχει τον στόχο του το μόνο που θα διαπιστώσεις είναι ότι νιώθει σαν να ψιχαλίζει.

Περιληπτικά λοιπόν στο πρώτο αυτό μέρος θα περιγράψω την κατάσταση και όπως την είδα και την βίωσα στα χρόνια που τρίφτηκα με το συνδικαλιστικό κίνημα από το οποίο πέρασα ξώφαλτσα και αρνήθηκα να μετέχω σε υποκινούμενες διαδικασίες οι οποίες είχαν στόχο απλά την αυτοπροβολή και την κομματική ανέλιξη των ατόμων που αναρριχήθηκαν ψηλά στην ιεραρχία. Δεν σας κρύβω ότι από τότε προβληματίστηκα αν θα πρέπει να ενταχθώ και εγώ στις διαδικασίες αυτές αγωνιζόμενος για τα δίκαια αρχικά των φοιτητών και αργότερα μέσα από τις τοπικές πολιτικές δραστηριότητες.

ΑΡΝΗΘΗΚΑ να ενταχθώ σε ένα σύστημα στο οποίο για να πετύχεις θα πρέπει να υποκύψεις σε συμφέροντα καθώς δεν κινείται τελικά το σύστημα για διάφορους λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι η άγνοια των μελών της εκάστοτε συνδικαλιστικής ή πολιτικής ομάδας δράσης εντός ενός κοινωνικού συστήματος το οποίο μπορεί να λέγεται απλό συνδικαλιστικό όργανο ή απλά μία τοπική κομματική οργάνωση. Τα πράγματα γίνονται σοβαρότερα όσο μεγαλώνει η εκάστοτε οργάνωση. Η αδυναμία σκέψης των μελών που καλούνται να ψηφίζουν την εκάστοτε πρόταση ή τοποθέτηση ορίζει αυτούς υποκινούμενους διαμέσω μιας τέχνης η οποία διδάσκεται πλέον και λέγεται έλεγχος των μαζών. Ο δεύτερος λόγος είναι η μη θέλησή μου να αφιερώσω χρόνο για το καλό ανθρώπων οι οποίοι θα υποκινηθούν αργότερα και θα σπιλώσουν την προσωπικότητά μου με διάφορα ψεύδη και όπως είδα να γίνεται τόσο στις τοπικές όσο και στις μεγαλύτερες κοινωνίες του κρατικού συστήματος. Έτσι φρόντισα μένοντας μακριά από την διαχείριση της εξουσίας απλά να προωθώ σκέψεις μου όπως και σήμερα με την δημοσίευση αυτή η οποία ΞΕΡΩ ότι θα βρει υποκινητές και θα φτάσουν οι σκέψεις μου σε ανθρώπους που ίσως να τις προωθήσουν. Έχει συμβεί στο παρελθόν παρόμοια μέσα από άλλες πιο μικρές δράσεις μου να υποβοηθήσω την σύνθεση μία πιο αποτελεσματικής πολιτικής δράσης σε πολύ μικρότερο επίπεδο βέβαια.

Οι άνθρωποι στο παρελθόν σήμερα ή στο μέλλον υποβλήθηκαν και υποβάλλονται σε μία πλύση εγκεφάλου η οποία στόχο έχει να ορίσει συνθήκες κατά τις οποίες κάποιοι θα πετύχουν τον σκοπό τους. Δεν θα αναφέρω παραδείγματα καθώς είναι γνωστές οι τεχνικές αυτές σε όσους θα κατανοήσουν το σύνολο της εγγραφής αυτής τόσο στα εισαγωγικά αυτά του πρώτου μέρους όσο και στις προτάσεις που θα ακολουθήσουν σε επόμενη δημοσίευση. Επειδή δεν θέλω να μακρηγορώ θα μπω στην ουσία του θέματος.

Παρατηρώντας λοιπόν την συνδικαλιστική δράση των γνωστών εργατοπατέρων είδα όπως και όλοι σας ότι ο συνδικαλιστικός θώκος ενός προέδρου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σκαλί ανέλιξης των γνωστών εργατοπατέρων που φτάνουν και γίνονται βουλευτές ή και υπουργοί συχνά πυκνά. Κάποιοι από αυτούς αφήνουν ικανοποιητικό έργο ενώ κάποιοι άλλοι απλά απολαμβάνουν την διαχείριση της εξουσίας αδιαφορώντας για το κοινό καλό των συμφερόντων από τα σπλάχνα του οποίου βρέθηκαν σε μία θέση και μια μισθοδοσία την οποία ζηλεύουν οι περισσότεροι.

Έτσι λοιπόν και για να το πιο απλά το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μέσο για προσωπική ανέλιξη των γνωστών εργατοπατέρων με προαγωγούς (μην φοβάστε να ερμηνεύσετε την λέξη καθώς είναι διφορούμενη η έννοια και την χρησιμοποιώ και με τις δύο πιθανές χρήσεις) τους ψηφοφόρους.
Είδαμε λοιπόν επίσης μέσα από τα συνδικαλιστικά όργανα (ακόμη και μέσα από τα σχολεία) να γαλουχείται ένα αριστερό κίνημα μα πλύση εγκεφάλου ορισμένων παιδιών τα οποία διδάχθηκαν και ανδρώθηκαν όπως ο σημερινός αρχηγός του Συνασπισμού διαμέσω του ελέγχου των μαζών σε μία τέχνη που σπούδασαν από παιδιά. Αργότερα αν και βρέθηκαν να είναι συνειδητοποιημένοι σχετικά με τις δράσεις τους και ενώ κατάλαβαν ότι ήταν απλά υποχείρια όργανα ανωτέρων τους συνέχισαν και εκμεταλλεύτηκαν την ψήφο του απλού λαού για να φτάσουν στα κομματικά έδρανα στα οποία συνεχίζουν να γαυγίζουν χωρίς ουσιαστικές προτάσεις και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο σε αριστερούς συνδικαλιστές καθώς το ίδιο έργο έχει θεατές σε όλες τις κομματικές οργανώσεις. Φυσικά και δεν χρειάζεται να αναφέρω και τα υπόλοιπα γνωστά σας ονόματα των εργατοπατέρων και των απλά υποκινητών απεργιών σε ένα αγώνα που στο μόνο που στοχεύει είναι το ατομικό συμφέρων των κυρίων αυτών και όχι το συνολικό καλό.

Εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα είδα το έτος 2010 η εταιρία μου να πλήγεται ολόκληρη την χρονιά από αγώνες ανθρώπων οι οποίοι ζητούσαν να τους χαρίσουν ούτε λίγο ούτε πολύ αυτά που ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ γιατί ΔΕΝ ΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ για αυτά. Το ελάχιστο δίκιο που έχουν χάνεται από την απουσία σημαντικών διαχρονικών δράσεων και την κάκιστη επιλογή τους συνολικά στον ιδιωτικό τομέα και σε ότι αφορά αυτόν. Σε ότι αφορά το δημόσιο το δίκιο τους όσων ανήκουν σε αυτό χάνεται γιατί η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι τίποτα άλλο από απλοί κηφήνες στην εκάστοτε υπηρεσία στην οποία εργάζονται το πολύ το 20% των υπαλλήλων που ανήκουν σε αυτήν.

Μήπως κάποια στιγμή θα έπρεπε να αμειφθούν αυτοί που εργάζονται, μέσα από ένα σύστημα κατ’ αποκοπή εργασίας, και να μειωθεί ακόμη περισσότερο ο μισθός των γνωστών κηφήνων μήπως και αποφασίσουν να εργαστούν και αυτοί για να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος;

Από την άλλη έχουμε πολιτικούς οι οποίοι επίσης δρουν με την τέχνη του ελέγχου των μαζών. Από το 2004 μέχρι το 2009 είχαμε μια γενιά πολιτικών η οποία ΔΕΝ ΕΡΓΑΣΤΗΚΕ για το καλό της Ελλάδος είτε ήταν κυβέρνηση είτε αντιπολίτευση. Έτσι φτάσαμε σε τραγικά αδιέξοδα και όταν πρέπει να γίνουν πολλά σε λίγες ημέρες και μάλιστα να εφαρμοστούν.
Με δεδομένο λοιπόν και μετά από τα περιληπτικά πυρά προς κάθε υπεύθυνο ο οποίος όρισε τις συνθήκες χρεωκοπίας καθώς και η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι αμέτοχη ευθυνών και αυτό γιατί όρισε διαφορετικούς προγραμματισμούς είτε από τους διαχειριστές των οικονομικών οικογενειών είτε από τους οικονομικούς συμβούλους μεγαλύτερων εταιριών. Οι απεργίες επιδείνωσαν μία τραγική κατάσταση η οποία ολοκληρώθηκε από την δράση των δημοσιογράφων η οποίοι τρομοκρατούν τον κόσμο με μέτρα που προκαλούν τρόμο και δεν εφαρμόζονται τελικά. Οι τελευταίοι βέβαια όρισαν μία συντηρητική κατεύθυνση για πολλούς και τελικά θα έχει οφέλη για ορισμένες οικογένειες αλλά αυτό δεν τους ορίζει άμοιρους ευθυνών καθώς βλέπουμε οι δημοσιογράφοι να είναι και αυτοί κομματικοποιημένοι και να διαδίδουν σωρεία ψευδών και να σπιλώνουν συχνά αθώους πολιτικούς οι οποίοι δεν έχουν τρόπο να αποδείξουν την αθωότητά τους καθώς φέρουν μέρος μεγάλης πολιτικής ευθύνης μιας ευθύνης η οποία προκύπτει από την συνολική υποταγή στην πολιτική που έχει χαράξει το εκάστοτε κυβερνών κίνημα.

Θα συνεχίσω λοιπόν σε επόμενη δημοσίευση με προτάσεις για τις δράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος και όπως έπρεπε να έχουν οριοθετηθεί ήδη.

Λόγος καρδιάς, οι λέξεις

Καρδιές, αχτίδες, καταχνιές,
πικρή, γλυκιά η νότα,
ανάσες, κύματα στιγμές,
οι αναμνήσεις φώτα.

Αναβοσβήνουν οι στιγμές,
ο νους στο ρόδι τρέχει,
καημοί και πίκρες χάνονται,
η αγάπη όσο μετέχει.

Στιγμές, ομίχλες, χαρακιές
χαρές, ανεμοζάλη,
ζωές, αισθήσεις, ηδονές,
σαν γέρνει στην μασχάλη.

Στάλες, ροδιές, ανεμελιές,
κατρακυλάει ο χρόνος
ανάσες κύματα στιγμές,
της λευτεριάς ο τόνος.

Σταγόνες είναι η ζωή

Σταγόνες είναι η ζωή,
σταγόνες ευτυχίας,
δρέπει τις θλίψεις, τις χαρές,
αγάπης ή κακίας.

Σταγόνες είναι η ζωή,
πόνος και πάλι πονος,
σταλαγματιές τα δάκρυα,
σταγόνες και ο χρόνος.

Οι στάλες έγιναν στιγμές,
έτσι γεννιέται κύμα,
οι στάλες έγιναν οργές,
έτσι γενιέται θύμα.

Σταμαγματιά σταλαγματιά,
και κύματα οι πόνοι,
τα θύματα ανδρώθηκαν,
ή είναι πάλι μόνοι.

Σταγόνες είναι η ζωή,
σταγόνες η ελπίδα,
οι πόνοι είναι κύματα,
αυτή μένει ρανίδα.

Μία ρανίδα μόνο αρκεί,
και η ζωή κυλάει,
μα αν κι αυτή πλέον χαθεί,
ο άνθρωπος λυγάει.

Κλαυθμός ο πόνος,χάδι ελπίδας

Σχόλια, λόγια κι αν θα πούμε,
ταιριάζει μόνο ο καημός,
τη σιωπή κι αν προσπερνούμε,
θα μένει μόνο ο κλαυθμός.

Κλαυθμός μονάχα πονεμένων,
λόγια ανέμων, λόγια χαμένων,
στον πόνο μέσα τους πνιγμένοι,
όλου του κόσμου οι πληγωμένοι.

Αν μέρες γύρω μας νυχτώνουν,
αν νύχτες την ψυχή πλακώνουν,
Γυρίζει ο τόνος, κυλάει ο χρόνος,
δαγκώνει της καρδιάς ο πόνος.

Μα η αυγή κάπου αγγίζει,
και τις αχτίδες της στολίζει,
στέλνει ελπίδα στέλνει φώτα,
ακούγεται γλυκιά η νότα.

Κλαυθμός ο πόνος, γιατρειά ο χρόνος
γλυκό φιλί κάθε αχτίδας,
κλαυθμός ο πόνος, γλυκός ο τόνος,
γλυκό το φως, χάδι ελπίδας.

Ανθός, καημός αγάπης.

Είναι αγάπης ο καημός,
είναι αγάπης ο ανθός,
είναι ανέμης ο τροχός,
είναι στο κύμα ο αφρός.

Γεμίζουν πίκρες οι ψυχές,
χαρές ή θλίψη οι ανοχές,
γεμίζουν πόνο οι καρδιές,
ελπίδες στάζουν οι στιγμές.

Ανθός αγάπης η ζωή,
καημός, το κλάμα του μωρού.
Ανθός, του Μάη η ευχή,
το θέρος θλίψη ενός χαμού.

Λίβας στεγνώνει τις σταχιές,
η θλίψη σβήνει τις ευχές.
Νιώθει κενά κάθε καρδιά,
βαραίνει η ανασεμιά.

Μα η ακτή φέρνει δροσιές,
είναι αγάπης οι στιγμές.
είναι χαδιού χαραγμαματιές,
είναι φιλιού σταμαγματιές.

Στιγμές που θρέφει ο ανθός,
στιγμές που θρέφει ο καημός,
δίχως αγάπη το κενό,
το στάχυ άδειο από καρπό.