Μετά λοιπόν την εισαγωγή στο θέμα που έγινε στην πρώτη δημοσίευση ήρθε η ώρα να προχωρήσω σε πιο σημαντικές δράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος οι οποίες δεν είναι πλέον ορατές από τους σύγχρονους καρεκλοκέντραυρους μελλοντικούς υποψήφιους σε κάποιο από τα κόμματα της βουλής, μεγάλο ή μικρό δεν έχει σημασία και αφού αυτός είναι ο πρωταρχικός στόχος των κυρίων αυτών.
Στο παρελθόν βλέπαμε συνδικαλιστές να αλωνίζουν τις επιχειρήσεις αναζητώντας πιθανές παράνομες δράσεις του εργοδότη σε βάρος του εργαζόμενου. Αυτό βέβαια γίνονταν πράξη από ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ συνδικαλιστές κυρίως των αριστερών κομμάτων που στόχο και πάλι είχε το ίδιο όφελος και αφού έτσι πέτυχαν να γίνουν γνωστοί ώστε να αντλήσουν ψήφους και να αναρριχηθούν ψηλά στην συνδικαλιστική ιεραρχία. Αυτές οι δράσεις είχαν ποικίλα οφέλη για τους εργαζόμενους και αφού όρισαν τελικά την σύνθεση μία νομοθεσίας η οποία τους προστατεύει και αν προσφύγουν στα σχετικά όργανα που έχουν θεσπιστεί από το κράτος. Έτσι μετά από αυτό έμεινε στο χέρι του εργαζόμενου να αναζητήσει ο ίδιος τα δικαιώματά του, κάτι που φυσικά για να το πράξει θα έπρεπε να προαποφασίσει την αποχώρησή του από την επιχείρηση καθώς η παραμονή του διαφορετικά θα περνούσε μέσα από συμπληγάδες και η συνέχιση της εργασίας του θα ορίζονταν από ένα κλίμα έντονης ψυχολογικής πίεσης με τρόπους που δεν είναι παράνομοι και δεν θα μπορούσε ΠΟΤΕ να οριστεί παρανομία.
Σε κάποιες χώρες του εξωτερικού οι συνδικαλιστές δεν άλλαξαν τρόπους δράσεις και τα όργανα αυτών συνεεχίζουν και δρουν ερευνώντας την νόμιμη δράση των εργοδοτών διεκδικώντας δικαιώματα για εργαζομένους μέα από ένα σύστημα το οποίο ΔΕΝ ΔΙΩΚΕΤΑΙ και μάλιστα υποβοηθάται από τις κυβερνήσεις. Στην Γερμανία υπάρχει΄ενα υποτυπώδες τέτοιο σύστημα και άκουσα ότι σε άλλες χώρες οι δράσεις είναι ακόμη πιο έντονες των συνδικαλιστικών οργάνων.
Στην Ελλάδα οι δράσεις των συνδικαλιστικών οργάνων αρχίζουν και τελειώνουν μέσα από αγώνες για την συλλογική σύμβαση εργασίας η οποία πλέον με την νέα νομοθεσία δράση τους ορίζει αυτούς με μία δράση που τους επαναφέρει σε δρόμο από τον οποίο ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΕΠΟΥΔΕΝΙ να έχουν απομακρυνθεί. Τους εξαναγκάζει λοιπόν η νέα νομοθεσία να ελέγχουν τις συμβάσεις εργασίας που ήδη άρχισαν να συνάπτονται της μεμονομένης επιχείρησης με τους δικούς της εργαζομένους σε μερικές μάλιστα ΠΑΡΑΝΟΜΑ πριν την ψήφιση του νέου νόμου και όταν δεν είχαν ισχύ αυτές έναντι των συλλογικών. Το αποτέλεσμα ήταν εντός της επιχείρησης να ασκηθεί ένα κύμα πίεσης αποχώρησης στην όψη της νέας σύμβασης παρά το γεγονός του τότε παρανόμου της σύναψης μίας τέτοιας σύμβασης. Η τρομοκρατία των εργοδοτών έδρασε και πλέον θα δρα ανενόχλητη όταν οι σημερινοί συνδικαλιστές αρκούνται σε γαυγίσματα και δεν δρουν δικαιολογώντας τον μισθό του τον οποίο ουσιαστικά αλλά και τυπικά λαμβάνουν από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Μήπως ήρθε η ώρα οι συνδικαλιστές να βγουν και πάλι στην εργασία και να αρχίσουν να εργάζονται υπηρετώντας το συνδικαλιστικό κίνημα εγκαταλείποντας την τεμπελιά τους;;;
Μήπως τώρα που ο νόμος τους δίνει εξουσία στις υπογραφές των διαφόρων συμβάσεων πρέπει ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ ότι υπηρετούν τον εργάτη και όχι το ατομικό τους συμφέρον;;;
