Το συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα και πως θα λήξει η κατάντια αυτού(1ο μέρος)

Γνωρίζω ότι πολλοί είναι αυτοί που ασχολήθηκαν και σχολίασαν ή αρθρογράφησαν πάνω στο θέμα, αλλά δεν είδα κάπου προτάσεις για το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος ή πέρα από τις κατηγορίες προς τους εργατοπατέρες δεν είδα πουθενά πρόταση δράσεων οι οποίες να υποβοηθούν αυτούς για τους οποίους δημιουργήθηκαν στην πραγματικότητα τα συνδικαλιστικά όργανα. Το μόνο που είδα είναι κατηγορίες προς κάθε κατεύθυνση και συχνά με υβριστικό και άξεστο θα έλεγα λόγο από ανθρώπου ή και δημοσιογράφους που δεν έχουν μάθει ότι η γλώσσα δεν έχει κόκκαλα και κόκκαλα τσακίζει ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ δεν είναι υβριστικός ο λόγος. Όταν εξυβρίζεις και φτύνεις κάποιον ο οποίος έχει πετύχει τον στόχο του το μόνο που θα διαπιστώσεις είναι ότι νιώθει σαν να ψιχαλίζει.

Περιληπτικά λοιπόν στο πρώτο αυτό μέρος θα περιγράψω την κατάσταση και όπως την είδα και την βίωσα στα χρόνια που τρίφτηκα με το συνδικαλιστικό κίνημα από το οποίο πέρασα ξώφαλτσα και αρνήθηκα να μετέχω σε υποκινούμενες διαδικασίες οι οποίες είχαν στόχο απλά την αυτοπροβολή και την κομματική ανέλιξη των ατόμων που αναρριχήθηκαν ψηλά στην ιεραρχία. Δεν σας κρύβω ότι από τότε προβληματίστηκα αν θα πρέπει να ενταχθώ και εγώ στις διαδικασίες αυτές αγωνιζόμενος για τα δίκαια αρχικά των φοιτητών και αργότερα μέσα από τις τοπικές πολιτικές δραστηριότητες.

ΑΡΝΗΘΗΚΑ να ενταχθώ σε ένα σύστημα στο οποίο για να πετύχεις θα πρέπει να υποκύψεις σε συμφέροντα καθώς δεν κινείται τελικά το σύστημα για διάφορους λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι η άγνοια των μελών της εκάστοτε συνδικαλιστικής ή πολιτικής ομάδας δράσης εντός ενός κοινωνικού συστήματος το οποίο μπορεί να λέγεται απλό συνδικαλιστικό όργανο ή απλά μία τοπική κομματική οργάνωση. Τα πράγματα γίνονται σοβαρότερα όσο μεγαλώνει η εκάστοτε οργάνωση. Η αδυναμία σκέψης των μελών που καλούνται να ψηφίζουν την εκάστοτε πρόταση ή τοποθέτηση ορίζει αυτούς υποκινούμενους διαμέσω μιας τέχνης η οποία διδάσκεται πλέον και λέγεται έλεγχος των μαζών. Ο δεύτερος λόγος είναι η μη θέλησή μου να αφιερώσω χρόνο για το καλό ανθρώπων οι οποίοι θα υποκινηθούν αργότερα και θα σπιλώσουν την προσωπικότητά μου με διάφορα ψεύδη και όπως είδα να γίνεται τόσο στις τοπικές όσο και στις μεγαλύτερες κοινωνίες του κρατικού συστήματος. Έτσι φρόντισα μένοντας μακριά από την διαχείριση της εξουσίας απλά να προωθώ σκέψεις μου όπως και σήμερα με την δημοσίευση αυτή η οποία ΞΕΡΩ ότι θα βρει υποκινητές και θα φτάσουν οι σκέψεις μου σε ανθρώπους που ίσως να τις προωθήσουν. Έχει συμβεί στο παρελθόν παρόμοια μέσα από άλλες πιο μικρές δράσεις μου να υποβοηθήσω την σύνθεση μία πιο αποτελεσματικής πολιτικής δράσης σε πολύ μικρότερο επίπεδο βέβαια.

Οι άνθρωποι στο παρελθόν σήμερα ή στο μέλλον υποβλήθηκαν και υποβάλλονται σε μία πλύση εγκεφάλου η οποία στόχο έχει να ορίσει συνθήκες κατά τις οποίες κάποιοι θα πετύχουν τον σκοπό τους. Δεν θα αναφέρω παραδείγματα καθώς είναι γνωστές οι τεχνικές αυτές σε όσους θα κατανοήσουν το σύνολο της εγγραφής αυτής τόσο στα εισαγωγικά αυτά του πρώτου μέρους όσο και στις προτάσεις που θα ακολουθήσουν σε επόμενη δημοσίευση. Επειδή δεν θέλω να μακρηγορώ θα μπω στην ουσία του θέματος.

Παρατηρώντας λοιπόν την συνδικαλιστική δράση των γνωστών εργατοπατέρων είδα όπως και όλοι σας ότι ο συνδικαλιστικός θώκος ενός προέδρου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σκαλί ανέλιξης των γνωστών εργατοπατέρων που φτάνουν και γίνονται βουλευτές ή και υπουργοί συχνά πυκνά. Κάποιοι από αυτούς αφήνουν ικανοποιητικό έργο ενώ κάποιοι άλλοι απλά απολαμβάνουν την διαχείριση της εξουσίας αδιαφορώντας για το κοινό καλό των συμφερόντων από τα σπλάχνα του οποίου βρέθηκαν σε μία θέση και μια μισθοδοσία την οποία ζηλεύουν οι περισσότεροι.

Έτσι λοιπόν και για να το πιο απλά το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μέσο για προσωπική ανέλιξη των γνωστών εργατοπατέρων με προαγωγούς (μην φοβάστε να ερμηνεύσετε την λέξη καθώς είναι διφορούμενη η έννοια και την χρησιμοποιώ και με τις δύο πιθανές χρήσεις) τους ψηφοφόρους.
Είδαμε λοιπόν επίσης μέσα από τα συνδικαλιστικά όργανα (ακόμη και μέσα από τα σχολεία) να γαλουχείται ένα αριστερό κίνημα μα πλύση εγκεφάλου ορισμένων παιδιών τα οποία διδάχθηκαν και ανδρώθηκαν όπως ο σημερινός αρχηγός του Συνασπισμού διαμέσω του ελέγχου των μαζών σε μία τέχνη που σπούδασαν από παιδιά. Αργότερα αν και βρέθηκαν να είναι συνειδητοποιημένοι σχετικά με τις δράσεις τους και ενώ κατάλαβαν ότι ήταν απλά υποχείρια όργανα ανωτέρων τους συνέχισαν και εκμεταλλεύτηκαν την ψήφο του απλού λαού για να φτάσουν στα κομματικά έδρανα στα οποία συνεχίζουν να γαυγίζουν χωρίς ουσιαστικές προτάσεις και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο σε αριστερούς συνδικαλιστές καθώς το ίδιο έργο έχει θεατές σε όλες τις κομματικές οργανώσεις. Φυσικά και δεν χρειάζεται να αναφέρω και τα υπόλοιπα γνωστά σας ονόματα των εργατοπατέρων και των απλά υποκινητών απεργιών σε ένα αγώνα που στο μόνο που στοχεύει είναι το ατομικό συμφέρων των κυρίων αυτών και όχι το συνολικό καλό.

Εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα είδα το έτος 2010 η εταιρία μου να πλήγεται ολόκληρη την χρονιά από αγώνες ανθρώπων οι οποίοι ζητούσαν να τους χαρίσουν ούτε λίγο ούτε πολύ αυτά που ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ γιατί ΔΕΝ ΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ για αυτά. Το ελάχιστο δίκιο που έχουν χάνεται από την απουσία σημαντικών διαχρονικών δράσεων και την κάκιστη επιλογή τους συνολικά στον ιδιωτικό τομέα και σε ότι αφορά αυτόν. Σε ότι αφορά το δημόσιο το δίκιο τους όσων ανήκουν σε αυτό χάνεται γιατί η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι τίποτα άλλο από απλοί κηφήνες στην εκάστοτε υπηρεσία στην οποία εργάζονται το πολύ το 20% των υπαλλήλων που ανήκουν σε αυτήν.

Μήπως κάποια στιγμή θα έπρεπε να αμειφθούν αυτοί που εργάζονται, μέσα από ένα σύστημα κατ’ αποκοπή εργασίας, και να μειωθεί ακόμη περισσότερο ο μισθός των γνωστών κηφήνων μήπως και αποφασίσουν να εργαστούν και αυτοί για να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος;

Από την άλλη έχουμε πολιτικούς οι οποίοι επίσης δρουν με την τέχνη του ελέγχου των μαζών. Από το 2004 μέχρι το 2009 είχαμε μια γενιά πολιτικών η οποία ΔΕΝ ΕΡΓΑΣΤΗΚΕ για το καλό της Ελλάδος είτε ήταν κυβέρνηση είτε αντιπολίτευση. Έτσι φτάσαμε σε τραγικά αδιέξοδα και όταν πρέπει να γίνουν πολλά σε λίγες ημέρες και μάλιστα να εφαρμοστούν.
Με δεδομένο λοιπόν και μετά από τα περιληπτικά πυρά προς κάθε υπεύθυνο ο οποίος όρισε τις συνθήκες χρεωκοπίας καθώς και η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι αμέτοχη ευθυνών και αυτό γιατί όρισε διαφορετικούς προγραμματισμούς είτε από τους διαχειριστές των οικονομικών οικογενειών είτε από τους οικονομικούς συμβούλους μεγαλύτερων εταιριών. Οι απεργίες επιδείνωσαν μία τραγική κατάσταση η οποία ολοκληρώθηκε από την δράση των δημοσιογράφων η οποίοι τρομοκρατούν τον κόσμο με μέτρα που προκαλούν τρόμο και δεν εφαρμόζονται τελικά. Οι τελευταίοι βέβαια όρισαν μία συντηρητική κατεύθυνση για πολλούς και τελικά θα έχει οφέλη για ορισμένες οικογένειες αλλά αυτό δεν τους ορίζει άμοιρους ευθυνών καθώς βλέπουμε οι δημοσιογράφοι να είναι και αυτοί κομματικοποιημένοι και να διαδίδουν σωρεία ψευδών και να σπιλώνουν συχνά αθώους πολιτικούς οι οποίοι δεν έχουν τρόπο να αποδείξουν την αθωότητά τους καθώς φέρουν μέρος μεγάλης πολιτικής ευθύνης μιας ευθύνης η οποία προκύπτει από την συνολική υποταγή στην πολιτική που έχει χαράξει το εκάστοτε κυβερνών κίνημα.

Θα συνεχίσω λοιπόν σε επόμενη δημοσίευση με προτάσεις για τις δράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος και όπως έπρεπε να έχουν οριοθετηθεί ήδη.

Λόγος καρδιάς, οι λέξεις

Καρδιές, αχτίδες, καταχνιές,
πικρή, γλυκιά η νότα,
ανάσες, κύματα στιγμές,
οι αναμνήσεις φώτα.

Αναβοσβήνουν οι στιγμές,
ο νους στο ρόδι τρέχει,
καημοί και πίκρες χάνονται,
η αγάπη όσο μετέχει.

Στιγμές, ομίχλες, χαρακιές
χαρές, ανεμοζάλη,
ζωές, αισθήσεις, ηδονές,
σαν γέρνει στην μασχάλη.

Στάλες, ροδιές, ανεμελιές,
κατρακυλάει ο χρόνος
ανάσες κύματα στιγμές,
της λευτεριάς ο τόνος.

Σταγόνες είναι η ζωή

Σταγόνες είναι η ζωή,
σταγόνες ευτυχίας,
δρέπει τις θλίψεις, τις χαρές,
αγάπης ή κακίας.

Σταγόνες είναι η ζωή,
πόνος και πάλι πονος,
σταλαγματιές τα δάκρυα,
σταγόνες και ο χρόνος.

Οι στάλες έγιναν στιγμές,
έτσι γεννιέται κύμα,
οι στάλες έγιναν οργές,
έτσι γενιέται θύμα.

Σταμαγματιά σταλαγματιά,
και κύματα οι πόνοι,
τα θύματα ανδρώθηκαν,
ή είναι πάλι μόνοι.

Σταγόνες είναι η ζωή,
σταγόνες η ελπίδα,
οι πόνοι είναι κύματα,
αυτή μένει ρανίδα.

Μία ρανίδα μόνο αρκεί,
και η ζωή κυλάει,
μα αν κι αυτή πλέον χαθεί,
ο άνθρωπος λυγάει.

Κλαυθμός ο πόνος,χάδι ελπίδας

Σχόλια, λόγια κι αν θα πούμε,
ταιριάζει μόνο ο καημός,
τη σιωπή κι αν προσπερνούμε,
θα μένει μόνο ο κλαυθμός.

Κλαυθμός μονάχα πονεμένων,
λόγια ανέμων, λόγια χαμένων,
στον πόνο μέσα τους πνιγμένοι,
όλου του κόσμου οι πληγωμένοι.

Αν μέρες γύρω μας νυχτώνουν,
αν νύχτες την ψυχή πλακώνουν,
Γυρίζει ο τόνος, κυλάει ο χρόνος,
δαγκώνει της καρδιάς ο πόνος.

Μα η αυγή κάπου αγγίζει,
και τις αχτίδες της στολίζει,
στέλνει ελπίδα στέλνει φώτα,
ακούγεται γλυκιά η νότα.

Κλαυθμός ο πόνος, γιατρειά ο χρόνος
γλυκό φιλί κάθε αχτίδας,
κλαυθμός ο πόνος, γλυκός ο τόνος,
γλυκό το φως, χάδι ελπίδας.

Ανθός, καημός αγάπης.

Είναι αγάπης ο καημός,
είναι αγάπης ο ανθός,
είναι ανέμης ο τροχός,
είναι στο κύμα ο αφρός.

Γεμίζουν πίκρες οι ψυχές,
χαρές ή θλίψη οι ανοχές,
γεμίζουν πόνο οι καρδιές,
ελπίδες στάζουν οι στιγμές.

Ανθός αγάπης η ζωή,
καημός, το κλάμα του μωρού.
Ανθός, του Μάη η ευχή,
το θέρος θλίψη ενός χαμού.

Λίβας στεγνώνει τις σταχιές,
η θλίψη σβήνει τις ευχές.
Νιώθει κενά κάθε καρδιά,
βαραίνει η ανασεμιά.

Μα η ακτή φέρνει δροσιές,
είναι αγάπης οι στιγμές.
είναι χαδιού χαραγμαματιές,
είναι φιλιού σταμαγματιές.

Στιγμές που θρέφει ο ανθός,
στιγμές που θρέφει ο καημός,
δίχως αγάπη το κενό,
το στάχυ άδειο από καρπό.

H Αριστερά, ο φασισμός, ο μηδενισμός και τα συγκοινωνούντα δοχεία (2ο και τελευταίο)

Γιατί οι αριστεροί καλλιεργούν την αθεΐα στους οπαδούς τους;

Πως συνδέονται τα αριστερά κόμματα με τον μηδενισμό;;;

Πως οδηγούνται ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΝΕΟΙ σε ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο συχνά ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΠΟΤΕ;;;;

Τα παραπάνω ερωτήματα είναι αυτά που θα μας απασχολήσουν σήμερα στο δεύτερο και τελευταίο μέρος του άρθρου μου περί του κομμουνισμού σήμερα στον κόσμο όλο, σε ένα κόσμο που σταδιακά αναπτύσσονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι που διακατέχονται από φασιστικά πρότυπα, πρότυπα τα οποία οδηγούν σε κακοψυχία και γενικά σε κατάρρευση των μικροκοινωνιών αγάπης.

Είναι πολύ λυπηρό λοιπόν το φαινόμενο να πληθαίνουν οι ψηφοφόροι των κομμάτων που χρησιμοποιούν διάφορες μορφές φασισμού με κορυφαία αυτήν του φαινομενικά δημοκρατικού φασισμού που είναι ο έλεγχος των μαζών με την χρήση ψεύδους. Στο παρελθόν είχα δημοσιεύσει μία σχετική πραγματεία και έτσι δεν έχω σκοπό να αναπτυχθώ τόσο προς αυτήν την διάσταση του θέματος.

Τα αριστερά κόμματα λοιπόν καλλιεργούν την αθεΐα και αυτό ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να το αμφισβητήσει καθώς οι σχετικές τάσεις εισήχθηκαν από τον Στάλιν αρχικά και αργότερα και από άλλους ΦΑΣΙΣΤΕΣ του παρελθόντος. Ο λόγος της καλλιέργειας αυτής της κατάστασης έχει να κάνει με τις διεφθαρμένες μέθοδες που αναπτύσσονται για τον έλεγχο των μαζών με την χρήση μικρών εγκλημάτων όπως τα ψεύδη και μέχρι τα ακόμη μεγαλύτερα που είναι οι φασιστικές εκφάνσεις αγώνες και όπου ο αγωνιζόμενος με πρόσχημα τα δίκαια του λαού ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ για το ύψος του κακού που πρόκειται να πράξει. Έτσι οι τρομοκράτες και οι αναρχικοί είναι ουσιαστικά αυτοί που προκύπτουν μέσα από τις δύο άκρες του φασισμού που είναι ο Νεοναζισμός αλλά και τα αριστερά κόμματα με τον υποκρύπτοντα φασισμό τους. Όπως έχω ξαναπεί το πρόσωπο του φασισμού διαθέτει τόσο δεξιό όσο και αριστερό μάγουλο. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε συγκοινωνούντα δοχεία τα οποία ορίζονται από την ΤΑΥΤΙΣΗ απόψεων που δημιουργεί η εισαγωγή της μηδενιστικής φιλοσοφίας που είναι η αθεΐα. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ σε τραπέζι φιλοσοφικού διαλόγου άθεος ο οποίος δεν δεχθεί ως υπαρκτή κατάσταση αυτήν η οποία μπορεί να γεννηθεί κάτι εκ του μηδενός. Τις σχετικές αηδίες είχαν συντρίψει ΠΟΛΛΑΚΙΣ οι αρχαίοι Έλληνες με κορυφαίο το απόσπασμα στον λόγο του Στησίμαχου τον οποίο χρησιμοποιεί ο Σωκράτης για να διδάξει στον Φαίδρο τον έρωτα ως ΑΛΗΘΙΝΗ και ΠΛΗΡΗ ΑΓΑΠΗ η οποία έχει εκφάνσεις όπως αυτές που ανέπτυξα πολλές φορές ήδη.

Οι μηδενιστικές φιλοσοφίες λοιπόν βρίσκουν εφαρμογή στα κόμματα που χρησιμοποιούν διάφορες μορφές υπαρκτού σοσιαλισμού και φυσικά δεν συμπεριλαμβάνονται οι ήπιες μορφές σοσιαλισμού που αναπτύσσονται από ΠΟΛΛΑ κόμματα εξουσίας τα οποία δεν αρέσκονται στην φλυαρολογία και την μπουρδολογία, αλλά ΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ με στόχο ΟΧΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΝ για τα δίκαια του λαού, αλλά για να αγωνιστούν να δημιουργήσουν διάφορα κοινωνικά πρότυπα που θα οδηγήσουν την κοινωνία σε οριοθέτηση όσο το δυνατόν περισσότερων ατόμων τα οποία θα καταφέρνουν να επιβιώσουν. Θεσπίζουν σειρά μέτρων και όταν βρεθούν στην εξουσία, τα οποία ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ την πλουτοκρατία να κερδοσκοπεί ανεξέλεγκτα, αλλά ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ την ελεύθερη ανάπτυξη των κεφαλαιοκρατών καθώς τις περισσότερες φορές (ΟΧΙ ΠΑΝΤΑ) τα άτομα που κρατούν τις τύχες των κομμάτων αυτών ελαφρού σοσιαλισμού, έχουν ως αρχή την ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και στόχο την μη εμφάνιση αυταρχικών μεθόδων. Η αυταρχικότητα είναι στοιχείο ΟΛΩΝ των αριστερών κομμάτων στην Ελλάδα και φυσικά ΤΟ ΙΔΙΟ ισχύει και στις άλλες χώρες καθώς τα μέλη των αριστερών κομμάτων έχουν γαλουχηθεί από πολύ μικρά με αρχές οι οποίες ορίζουν την επανάσταση συχνά ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ.

Με την Λακωνική ανάλυση λοιπόν που παρέθεσα ήδη εξηγείται ΠΛΗΡΩΣ η άρνηση της ορκωμοσίας ορισμένων αριστερών Βουλευτών, καθώς με τον τρόπο αυτό οριοθετούν ακόμη και την αμφισβήτηση του Συντάγματος και όπως παρατηρήθηκε πρόσφατα με τον ολοκληρωτικό ευτελισμό στον οποίο επήλθε η Αριστερά στην Ελλάδα.

Παρατηρήθηκε λοιπόν στην Ελλάδα το εξής αξιοπρόσεκτο και ειλικρινά ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ να αμφισβητείται ο θεσμός ο οποίος ορίζει την Βουλευτική έδρα στους ανθρώπους αυτούς. Αμφισβητούν λοιπόν ένας θεσμό ο οποίος τους θρέφει και αυτό γιατί το Σύνταγμα οριοθετεί την ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΕΙΑ και φυσικά ορίζει ως γεγονός την ορκωμοσία την οποία ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ γιατί πολύ απλά θα πρέπει να υποσχεθούν την νομιμοφροσύνη η οποία ορίζει την μη ανάπτυξη επαναστατικών μεθόδων αγώνα ο οποίος θα φτάσει ακόμη και στα άκρα, όπως συχνά παρατηρήθηκε στην Ελλάδα. Ενδεικτικά αναφέρω το κλείσιμο των δρόμων ή το χτίσιμο της πόρτας καθηγητών που διδάσκουν σε ιδρύματα καθώς και άλλες μορφές αγώνα που εμποδίζουν την ελευθερία του ατόμου που προσδιορίζεται από το Σύνταγμα. Είναι επόμενο λοιπόν να μην πιστεύουν και να μην αποδέχονται το Σύνταγμα το οποίο ορίζει μορφές ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης του ατόμου. Φυσικά η ελευθερίες αυτές που προσδιορίζονται καταπατούνται συχνά στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό από την ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ των υπηρεσιών που ασκούν τις ΟΛΕΣ τις μορφές εξουσίας που υπάρχουν και φυσικά δεν εξαιρούνται οι δημοσιογράφοι οι οποίοι σε άλλες χώρες οριοθετούν την κοινή γνώμη επειδή πολύ απλά οι άνθρωποι εκεί δεν έχουν την στοχαστική ικανότητα του Έλληνα η οποία υποβοηθείται από μία ΠΑΝΑΞΙΑ γλώσσα η οποία εμπεριέχει λέξεις που οριοθετούν ΠΛΗΡΩΣ τις έννοιες. Φυσικά αυτό την τελευταία αναφορά μου πολλοί είναι που αδυνατούν να την κατανοήσουν, καθώς σήμερα η Ελληνική γλώσσα έχει ευτελιστεί ακόμη και από τους σύγχρονους διανοούμενους που εφευρίσκουν έννοιες που ΠΟΤΕ δεν υπήρξαν και όπως παρατηρεί κανείς σε κάποιες μεταφράσεις αρχαίων κειμένων που ορίζουν κείμενα ασυνάρτητα και οριοθετούν ως ανόητους τους αρχαίους επειδή πολύ απλά δεν υπάρχει ικανότητα νόησης η οποία θα οριστεί με την αναφορά της αφετηρίας του λόγου.

Η αριστερά, ο φασισμός, ο μηδενισμός και τα συγκοινωνούντα δοχεία (1ο)

Μετά τα γεγονότα κατά τα οποία χάθηκαν 4 ζωές και ειλικρινά ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ γιατί το μωράκι στην κοιλιά της μητέρας του δεν το συμπεριλαμβάνουν ορισμένοι και αναφέρονται σε 3 ζωές, είμαι αναγκασμένος εκ των πραγμάτων να παραθέσω τις απόψεις μου γεγονός που ορίζεται από την στάση σύσσωμης της αριστεράς।

Η Αριστερά λοιπόν και ενώ διαφαίνεται ότι έχει λάβει όλα τα μέτρα στις πορείες για να ξεκαθαρίσει το ειρηνικό αυτών, ΕΧΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΥΘΥΝΗ, μία ευθύνη που η πηγή της είναι διαχρονική και αυτό γιατί πολύ απλά οι θεωρίες που ασπάζονται οι απανταχού αριστεροί είναι φιλοσοφίες οι οποίες πάσχουν από λογική και πολύ απλά χρησιμοποιούν τα σοφίσματα ή καλύτερα τις σοφιστείες των σύγχρονων ΑΓΥΡΤΩΝ που τα κορυφαία ονόματα αυτών είναι Στάλιν, Τρότσκι, Λένιν και του ανθρώπου ο οποίος παρουσιάστηκε μπερδεμένος ανάμεσα στην απόκτηση της εξουσίας και στον αγώνα για τα δίκαια του λαού. Αναφέρομαι βεβαιότατα στον Μαρξ ο οποίος όντας από πλούσια οικογένεια και ενώ μπορούσε εύκολα να διαχειριστεί τον λόγο για απόκτηση της εξουσίας, απλά έγραψε τις απόψεις του οι οποίες έμελλε να χρησιμοποιηθούν στο μέλλον από τους ελεγκτές των μαζών για την απόκτηση της εξουσίας και όπως οι περισσότεροι γνωρίζετε.

Η παρούσα λοιπόν δημοσίευση απευθύνεται προς νοήμονες και όχι στους ανθρώπους που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου εδώ και πολλές δεκαετίες σχετικά με τις αριστερές ιδέες.

Ποια ήταν λοιπόν η πορεία της αριστεράς στην εξουσία;
Πως διαχειρίστηκε την εξουσία;

Αρχικά λοιπόν θα αναφερθώ προς τα εγκλήματα της Ρωσικής επανάστασης κατά την οποία αιματοκυλίστηκε ένας λαός ολόκληρος, για να αποκτήσουν οι υποκινητές της επανάστασης την εξουσία και όπως όντως έγινε. Οι επαναστάτες λοιπόν βλέπουμε να έχουν τελέσει ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ, και θα αναφερθώ ΕΙΔΙΚΑ ΣΕ ΕΝΑ, σε αυτό που τελέστηκε σε βάρος ενός 17χρονου παιδιού τότε, του Αγίου σήμερα Αθανασίου- Συμεών- Γεωργίου Καρσλίδη, ο οποίος είναι ο ιδρυτής της Μονής στην Κώμη της Σίψας την επονομαζόμενη σήμερα περιοχή Ταξιαρχών. Οι επαναστάτες λοιπόν στους οποίους καλλιεργήθηκε η αθεΐα μπήκαν σε ένα μοναστήρι και ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ ΕΝ ΨΥΧΡΩ τους μοναχούς από τους οποίους διασώθηκε ΑΠΟ ΤΥΧΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ το παιδάκι τότε ο σημερινός άγιος. Σώθηκε γιατί οι εκτελεστές είχαν ένα κώδικα τιμής ο οποίος όριζε και ο άνθρωπος που θα ζούσε μετά την αποδοχή τριών σφαιρών από το εκτελεστικό απόσπασμα, αποκτούσε το δικαίωμα της ζωής. Ανάλογα εγκλήματα εκείνη την εποχή έγιναν ΧΙΛΙΑΔΕΣ.

Οι επαναστάτες λοιπόν στο πρόσχημα της ανάληψης της εξουσίας από τον λαό, σήμερα εκφράζεται η αριστερά ως ο διαχειριστής του νόμου που ορίζει το δίκαιο του εργάτη, ανέλαβαν την εξουσία διώκοντας τότε το αυταρχικό καθεστώς και στη συνέχεια είχαμε την ανάπτυξη μιας ολιγαρχίας η οποία διαχειρίστηκε της τύχες ενός ΑΞΙΟΥ λαού, ο οποίος διατήρησε στην καρδιά του την πίστη στον Θεό όπως οι πρώτοι Χριστιανοί, κρατώντας κρυφά στην καρδιά τους την ΑΓΑΠΗ που ΕΙΝΑΙ ο Θεός.

Η αναφορά μου στον Θεό γίνεται για να οδηγήσω τον λόγο ο οποίος ορίζει την σημερινή μου συγγραφή, καθώς αιτιολογεί την ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΥΘΥΝΗ της αριστεράς για τα πρόσφατα έκτροπα σε μια κοινωνία η οποία αναζητάει εναγωνίως γωνιές αγάπης για να κουρνιάσει, κάτι το οποίο το βλέπει κανείς σε πληθώρα σελίδων στο διαδίκτυο και όπου η συμπαράσταση και η θλίψη για τους ΑΘΩΟΥΣ που πλήρωσαν με το αίμα τους εκφράζεται μέσα από τους λυγμούς των ανθρώπων που νιώθουν να τους πνίγουν την ΕΛΠΙΔΑ για κάτι καλύτερο σε αυτήν την ζωή। Αυτό το καλύτερο ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ μέσα από καταστροφές και φόνους, αλλά ΠΑΝΤΑ έρχεται με την εκδήλωση διαφόρων μορφών αγάπης.

Θα συνεχίσω σε επόμενη δημοσίευση ορίζοντας τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ τις Αριστεράς και όπως προδιαγράφηκε ήδη Λακωνικά καθώς θα εισάγω πολλές λεπτομέρειες αποκαλύπτοντας την πονηρή και σοφιστική δράση των ελεγκτών των μαζών των αριστερών κομμάτων, ένας λόγος ο οποίος πολύ απλά συνδυάζει την μηδενιστική φιλοσοφία και καλλιεργεί την κακοψυχία με αποτέλεσμα να οδηγούνται τα παιδιά τα οποία μεγαλώνουν με αριστερές ιδέες στην τρομοκρατία και ΔΙΠΛΑ σε όσους διαχέονται από όμοια φασιστικά ιδεολογικά πρότυπα, καθώς ουσιαστικά εκεί βρίσκει διέξοδο να εμφανιστεί ο ΥΠΟΥΛΟΣ καλλιεργούμενος φασισμός που καλλιεργεί η αριστερά.

Είναι δεδομένο λοιπόν ότι το πρόσωπο του φασισμού μπορεί να διαθέτει τόσο το δεξιό όσο και το αριστερό μάγουλο.

Παραμερίζω

Παραμερίζω σιωπές
στην άκρη του γκρεμού,
Παραμερίζω τις κραυγές
του άκρατου θυμού.

Παραμερίζω αγκαλιές
που άδειες στέκουν στις γωνιές,
Παραμερίζω γειτονιές
που άδειες στέκουν οι καρδιές.

Παραμερίζω τον θυμό
εγωισμών τον λυτρωμό
παραμερίζω την οργή
του μίσους άκρατη πηγή.

Τρέχω αδράχνω τις μορφές
πνίγω τις άναρθρες κραυγές.
Τρέχω αδράχνω τα φιλιά
πνίγω στην λύπη μια αγκαλιά.

Ψάχνω γωνίες τακτικές,
που πιάνουν όμορφες στιγμές
ψάχνω τετράγωνες ορμές
χάνω αγάπες και χαρές.

Παραμερίζω τις χαρές
από τα λάθη μου του χθες.
Παραμερίζω τις ευχές,
στη λήθη στέκω στις σκιές.

Παραμερίζω μια φωνή
ενός ανέμου την βοή,
παραμερίζω την βροχή
καυτών δακρύων την πηγή.

Πυράκανθος

Γλυκός καημός ανεμίζει.
Γεμίζει σπίθες η καρδιά της.
Τζάκι η ανασεμιά της.

Η θαλπωρή της τυλίγει τις πονεμένες ψυχές.
Γλυκαίνει τον πόνο η αγκαλιά της.
Ζεσταίνει τον χρόνο το άκουσμά της.

Μα απ' έξω...
Πυράκανθος είναι η καρδιά της.
Μάης τα χείλη, τα φιλιά της.
Γενάρης είναι η ματιά της.

Πικρό το χάδι την αγγίζει.
Στυφός ο λόγος ανεμίζει.
Γλυκιά η ελπίδα την αγγίζει,
Ο αέρας τις στάχτες ανεμίζει.

Το αγκάθι της καρδιάς θ' ανθίσει,
στολίδια αυτή θα την γεμίσει,
Μάης θα έρθει στην καρδιά της,
γοργά θα είναι τα βήματά της.

Ο πόθος κόβει κάθε αγκάθι,
λουλούδι ο έρωτας γεμίζει το καλάθι.
Οι ηδονές ξεχύνονται στο φράγμα,
αυτό που έχτισε η καρδιά μετά το κλάμα.

...αφιερωμένο σε μια ψυχούλα.

Ο τρύγος λέξεων

Αισθήσεις, όνειρα, στιγμές,
ανέμων στίχοι, χάντρες,
παραγεμίζουν φυλακές,
της λησμονιάς οι μάντρες.

Ελπίδα, βήχας, αρετές,
αγάπη μίσος, στοίβες,
αγώνας επιβίωσης
για της ψυχής τις κλείδες.

Στιγμές γιορτής και ξεγνοιασιάς
των παιδικών μας χρόνων
σημαίες ανεμίζουνε
στα κέντρα των αιώνων.

Ματιά, χρυσάφι, διδαχές
τα λόγια που γεμίζουν,
αγγίζουν στίχοι, επαφές,
ανασεμιά χαρίζουν.

Μάτια μου

Μάτια μου (Στίχοι Γιώργη)

Μάτια μου, γλυκά μου μάτια,

σε κοιτούσα χθες το βράδυ,

εσύ δάγκωνες τα χείλη,

εγώ ήμουν στο σκοτάδι.

Σε κοιτούσα... δεν με είδες,

ήσουν ομορφα ντυμένη,

στα γαλάζια τυλιγμένη,

γύριζες σαν την ανέμη.

Ένιωθες πως σε κοιτούσα,

απ' την πλάτη ως την πατούσα,

σου μυρμήγκιαζε η πλάτη,

μα εγώ δεν σε φιλούσα.

Έψαχνες να βρεις το βλέμμα,

ήξερες πως ήταν ένα,

μα δεν είδες στο σκοτάδι,

των ματιών μου εμέ το χάδι.

Έφυγα πριν καταλάβεις,

πριν με νιώσεις πως ανάβεις,

μία νια φωτιά σ' εμένα,

ξέρω πλέον ...περασμένα.

Ξεχασμένα όμως όχι,

όσα χρόνια κι αν περάσουν,

η καρδιές που αγαπιούνται,

μέρα ή νύχτα δεν ξεχνιούνται.

Παραμύθι

Σαν παραμύθι ο καημός

σαν ένας μύθος ο λυγμός,

το μυθιστόρημα αργεί,

να πάρει πάλι την στροφή.

Ο στίχος στέκει στην γωνιά

πάλι αυτός κρυφογελά,

κι οι νότες παίζουν τον σκοπό,

ανασεμιάς έναν κλαυθμό.

Μα εσύ ελπίδα μου γλυκιά,

σαν ηλιαχτίδα πρωινού,

σιρόπι γίνεσαι εσύ,

μες στο γλυκό του κουταλιού.

Μου μοιάζεις λίγο μασκαράς,

μια δάκρυ στάζεις, μια γελάς,

σαν παπαρούνα μας κοιτάς,

κι εμείς ρωτάμε που θα πας.

Στάσου λιγάκι την αυγή,

δώσε γελάκι και φιλί,

μια αγκαλιά σου και για μας,

κι ύστερα φεύγεις... σ' άλλους πας.