Γνωρίζω ότι πολλοί είναι αυτοί που ασχολήθηκαν και σχολίασαν ή αρθρογράφησαν πάνω στο θέμα, αλλά δεν είδα κάπου προτάσεις για το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος ή πέρα από τις κατηγορίες προς τους εργατοπατέρες δεν είδα πουθενά πρόταση δράσεων οι οποίες να υποβοηθούν αυτούς για τους οποίους δημιουργήθηκαν στην πραγματικότητα τα συνδικαλιστικά όργανα. Το μόνο που είδα είναι κατηγορίες προς κάθε κατεύθυνση και συχνά με υβριστικό και άξεστο θα έλεγα λόγο από ανθρώπου ή και δημοσιογράφους που δεν έχουν μάθει ότι η γλώσσα δεν έχει κόκκαλα και κόκκαλα τσακίζει ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ δεν είναι υβριστικός ο λόγος. Όταν εξυβρίζεις και φτύνεις κάποιον ο οποίος έχει πετύχει τον στόχο του το μόνο που θα διαπιστώσεις είναι ότι νιώθει σαν να ψιχαλίζει.
Περιληπτικά λοιπόν στο πρώτο αυτό μέρος θα περιγράψω την κατάσταση και όπως την είδα και την βίωσα στα χρόνια που τρίφτηκα με το συνδικαλιστικό κίνημα από το οποίο πέρασα ξώφαλτσα και αρνήθηκα να μετέχω σε υποκινούμενες διαδικασίες οι οποίες είχαν στόχο απλά την αυτοπροβολή και την κομματική ανέλιξη των ατόμων που αναρριχήθηκαν ψηλά στην ιεραρχία. Δεν σας κρύβω ότι από τότε προβληματίστηκα αν θα πρέπει να ενταχθώ και εγώ στις διαδικασίες αυτές αγωνιζόμενος για τα δίκαια αρχικά των φοιτητών και αργότερα μέσα από τις τοπικές πολιτικές δραστηριότητες.
ΑΡΝΗΘΗΚΑ να ενταχθώ σε ένα σύστημα στο οποίο για να πετύχεις θα πρέπει να υποκύψεις σε συμφέροντα καθώς δεν κινείται τελικά το σύστημα για διάφορους λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι η άγνοια των μελών της εκάστοτε συνδικαλιστικής ή πολιτικής ομάδας δράσης εντός ενός κοινωνικού συστήματος το οποίο μπορεί να λέγεται απλό συνδικαλιστικό όργανο ή απλά μία τοπική κομματική οργάνωση. Τα πράγματα γίνονται σοβαρότερα όσο μεγαλώνει η εκάστοτε οργάνωση. Η αδυναμία σκέψης των μελών που καλούνται να ψηφίζουν την εκάστοτε πρόταση ή τοποθέτηση ορίζει αυτούς υποκινούμενους διαμέσω μιας τέχνης η οποία διδάσκεται πλέον και λέγεται έλεγχος των μαζών. Ο δεύτερος λόγος είναι η μη θέλησή μου να αφιερώσω χρόνο για το καλό ανθρώπων οι οποίοι θα υποκινηθούν αργότερα και θα σπιλώσουν την προσωπικότητά μου με διάφορα ψεύδη και όπως είδα να γίνεται τόσο στις τοπικές όσο και στις μεγαλύτερες κοινωνίες του κρατικού συστήματος. Έτσι φρόντισα μένοντας μακριά από την διαχείριση της εξουσίας απλά να προωθώ σκέψεις μου όπως και σήμερα με την δημοσίευση αυτή η οποία ΞΕΡΩ ότι θα βρει υποκινητές και θα φτάσουν οι σκέψεις μου σε ανθρώπους που ίσως να τις προωθήσουν. Έχει συμβεί στο παρελθόν παρόμοια μέσα από άλλες πιο μικρές δράσεις μου να υποβοηθήσω την σύνθεση μία πιο αποτελεσματικής πολιτικής δράσης σε πολύ μικρότερο επίπεδο βέβαια.
Οι άνθρωποι στο παρελθόν σήμερα ή στο μέλλον υποβλήθηκαν και υποβάλλονται σε μία πλύση εγκεφάλου η οποία στόχο έχει να ορίσει συνθήκες κατά τις οποίες κάποιοι θα πετύχουν τον σκοπό τους. Δεν θα αναφέρω παραδείγματα καθώς είναι γνωστές οι τεχνικές αυτές σε όσους θα κατανοήσουν το σύνολο της εγγραφής αυτής τόσο στα εισαγωγικά αυτά του πρώτου μέρους όσο και στις προτάσεις που θα ακολουθήσουν σε επόμενη δημοσίευση. Επειδή δεν θέλω να μακρηγορώ θα μπω στην ουσία του θέματος.
Παρατηρώντας λοιπόν την συνδικαλιστική δράση των γνωστών εργατοπατέρων είδα όπως και όλοι σας ότι ο συνδικαλιστικός θώκος ενός προέδρου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σκαλί ανέλιξης των γνωστών εργατοπατέρων που φτάνουν και γίνονται βουλευτές ή και υπουργοί συχνά πυκνά. Κάποιοι από αυτούς αφήνουν ικανοποιητικό έργο ενώ κάποιοι άλλοι απλά απολαμβάνουν την διαχείριση της εξουσίας αδιαφορώντας για το κοινό καλό των συμφερόντων από τα σπλάχνα του οποίου βρέθηκαν σε μία θέση και μια μισθοδοσία την οποία ζηλεύουν οι περισσότεροι.
Έτσι λοιπόν και για να το πιο απλά το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μέσο για προσωπική ανέλιξη των γνωστών εργατοπατέρων με προαγωγούς (μην φοβάστε να ερμηνεύσετε την λέξη καθώς είναι διφορούμενη η έννοια και την χρησιμοποιώ και με τις δύο πιθανές χρήσεις) τους ψηφοφόρους.
Είδαμε λοιπόν επίσης μέσα από τα συνδικαλιστικά όργανα (ακόμη και μέσα από τα σχολεία) να γαλουχείται ένα αριστερό κίνημα μα πλύση εγκεφάλου ορισμένων παιδιών τα οποία διδάχθηκαν και ανδρώθηκαν όπως ο σημερινός αρχηγός του Συνασπισμού διαμέσω του ελέγχου των μαζών σε μία τέχνη που σπούδασαν από παιδιά. Αργότερα αν και βρέθηκαν να είναι συνειδητοποιημένοι σχετικά με τις δράσεις τους και ενώ κατάλαβαν ότι ήταν απλά υποχείρια όργανα ανωτέρων τους συνέχισαν και εκμεταλλεύτηκαν την ψήφο του απλού λαού για να φτάσουν στα κομματικά έδρανα στα οποία συνεχίζουν να γαυγίζουν χωρίς ουσιαστικές προτάσεις και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο σε αριστερούς συνδικαλιστές καθώς το ίδιο έργο έχει θεατές σε όλες τις κομματικές οργανώσεις. Φυσικά και δεν χρειάζεται να αναφέρω και τα υπόλοιπα γνωστά σας ονόματα των εργατοπατέρων και των απλά υποκινητών απεργιών σε ένα αγώνα που στο μόνο που στοχεύει είναι το ατομικό συμφέρων των κυρίων αυτών και όχι το συνολικό καλό.
Εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα είδα το έτος 2010 η εταιρία μου να πλήγεται ολόκληρη την χρονιά από αγώνες ανθρώπων οι οποίοι ζητούσαν να τους χαρίσουν ούτε λίγο ούτε πολύ αυτά που ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ γιατί ΔΕΝ ΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ για αυτά. Το ελάχιστο δίκιο που έχουν χάνεται από την απουσία σημαντικών διαχρονικών δράσεων και την κάκιστη επιλογή τους συνολικά στον ιδιωτικό τομέα και σε ότι αφορά αυτόν. Σε ότι αφορά το δημόσιο το δίκιο τους όσων ανήκουν σε αυτό χάνεται γιατί η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι τίποτα άλλο από απλοί κηφήνες στην εκάστοτε υπηρεσία στην οποία εργάζονται το πολύ το 20% των υπαλλήλων που ανήκουν σε αυτήν.
Μήπως κάποια στιγμή θα έπρεπε να αμειφθούν αυτοί που εργάζονται, μέσα από ένα σύστημα κατ’ αποκοπή εργασίας, και να μειωθεί ακόμη περισσότερο ο μισθός των γνωστών κηφήνων μήπως και αποφασίσουν να εργαστούν και αυτοί για να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος;
Από την άλλη έχουμε πολιτικούς οι οποίοι επίσης δρουν με την τέχνη του ελέγχου των μαζών. Από το 2004 μέχρι το 2009 είχαμε μια γενιά πολιτικών η οποία ΔΕΝ ΕΡΓΑΣΤΗΚΕ για το καλό της Ελλάδος είτε ήταν κυβέρνηση είτε αντιπολίτευση. Έτσι φτάσαμε σε τραγικά αδιέξοδα και όταν πρέπει να γίνουν πολλά σε λίγες ημέρες και μάλιστα να εφαρμοστούν.
Με δεδομένο λοιπόν και μετά από τα περιληπτικά πυρά προς κάθε υπεύθυνο ο οποίος όρισε τις συνθήκες χρεωκοπίας καθώς και η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι αμέτοχη ευθυνών και αυτό γιατί όρισε διαφορετικούς προγραμματισμούς είτε από τους διαχειριστές των οικονομικών οικογενειών είτε από τους οικονομικούς συμβούλους μεγαλύτερων εταιριών. Οι απεργίες επιδείνωσαν μία τραγική κατάσταση η οποία ολοκληρώθηκε από την δράση των δημοσιογράφων η οποίοι τρομοκρατούν τον κόσμο με μέτρα που προκαλούν τρόμο και δεν εφαρμόζονται τελικά. Οι τελευταίοι βέβαια όρισαν μία συντηρητική κατεύθυνση για πολλούς και τελικά θα έχει οφέλη για ορισμένες οικογένειες αλλά αυτό δεν τους ορίζει άμοιρους ευθυνών καθώς βλέπουμε οι δημοσιογράφοι να είναι και αυτοί κομματικοποιημένοι και να διαδίδουν σωρεία ψευδών και να σπιλώνουν συχνά αθώους πολιτικούς οι οποίοι δεν έχουν τρόπο να αποδείξουν την αθωότητά τους καθώς φέρουν μέρος μεγάλης πολιτικής ευθύνης μιας ευθύνης η οποία προκύπτει από την συνολική υποταγή στην πολιτική που έχει χαράξει το εκάστοτε κυβερνών κίνημα.
Θα συνεχίσω λοιπόν σε επόμενη δημοσίευση με προτάσεις για τις δράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος και όπως έπρεπε να έχουν οριοθετηθεί ήδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου