Ο όρος λαϊκισμός προέκυψε εδώ και μερικά χρόνια και είναι ότι πιο αναίσχυντο θα μπορούσε να εφεύρει ο οποιοσδήποτε λεξοπλάστης. Η λέξη σαν λέξη δεν είναι νέα, αλλά της αποδόθηκε μία έννοια η οποία είναι ΕΚΤΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ η οποία αποτελεί ουσιαστικά μία υποκρύπτουσα φασιστική μέθοδο ελέγχου των μαζών η οποία μάλιστα προσβάλλει βάναυσα την ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ που είναι ο απλός λαός.
Χωρίς να θέλω να πάρω θέση υπέρ της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης η οποία αγωνίστηκε για την εξάλειψη της μιαρής αυτής έννοιας η οποία προστέθηκε σε μια λέξη η οποία χαρακτηρίζει τον απλό λαό, είναι αξιέπαινη η προσπάθεια που έγινε από τα στελέχη της πριν περίπου μία δεκαετία, χρόνος κατά τον οποίο εμφανίστηκε η έννοια από τους σημερινούς ΠΑΝΑΘΛΙΟΥΣ ελεγκτές των μαζών της σημερινής κυβέρνησης, μία κυβέρνηση που έμελλε να χαρακτηριστεί ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΔΙΚΑ ως η πιο αλαζονική Δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση στην Μεταπολίτευση της Ελλάδος. Αναφέρομαι σε αυτήν την περίοδο επειδή αυτήν γνωρίζω καλά, αλλά και γιατί είμαι σίγουρος ότι την ίδια αλαζονεία είχαν επιδείξει πολλές ΜΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ εκλεγμένες κυβερνήσεις στο παρελθόν, οι οποίες ουσιαστικά εκλέγοντας με την χρήση βίας και νοθείας την εποχή που κυριαρχούσε το Βασιλευόμενο πολίτευμα.
Μια που αναφέρθηκα στην βία και την νοθεία του παρελθόντος θέλω να τονίσω ότι παρατήρησα σε μερικές Νομαρχίες και ΕΙΔΙΚΑ στην δική μου να έχει αποτυπωθεί ένας έμμεσος εκβιασμός στις προηγούμενες Νομαρχιακές εκλογές, όταν ο σημερινός μας Νομάρχης βρέθηκε σε κάποιο συνοικισμό ενός Δήμου, από τους οποίους παραδοσιακά δεν είχε στήριξη στο παρελθόν. Με λύπη είδα τον λαό να φοβάται και να παρασύρεται στην ψήφο εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο αυτό το οποίο έμελλε να ορίσει τις τύχες του Νομού εδώ και πολλά χρόνια από μία θέση την οποία κατέχει γιατί ΑΒΟΥΛΑ τα πρόβατα του κόμματος το οποίο στηρίζει, ορίζουν και επιλέγουν την ψήφο με τρόπο που ακόμη και ένα τούβλο να υπήρχε στην θέση εκείνη και πάλι θα ψηφίζονταν δείγμα του απερίσκεπτους τρόπου που ακολουθούν οι άνθρωποι πλέον τα κόμματα στα οποία έχουν ενταχθεί.
Η εισαγωγή μου στο θέμα έγινε για να δείξω την θλίψη μου της οξείας προβατίτιδας που ανέφερα χιουμοριστικά στην εγγραφή μου περί μιμητισμού πριν μερικές ημέρες. Για να παρατηρηθεί το φαινόμενο της άβουλης πορείας πίσω από τον αρχηγό ενός κόμματος, πρέπει να συμβούν δύο πράγματα. Το ένα είναι ο αρχηγός ο οποίος θα ορίζει τον έλεγχο των μαζών με μέθοδες που περιέγραψα στο παρελθόν και ειδικά στην πραγματεία μου περί ψεύδους, και το δεύτερο είναι η παρουσία ανθρώπων οι οποίοι δεν θα έχουν αναπτύξει την κριτική τους ικανότητα από τα παιδικά τους χρόνια λόγω ακατάλληλων διδασκάλων στο σχολεία και όπως συνήθως συμβαίνει κυρίως στο εξωτερικό και ειδικά στις ανεπτυγμένες χώρες παιδαγωγικά όπως η Αμερική και η Γερμανία στις οποίες μόλις βρεθεί κάποιος Έλληνας αμέσως λαμβάνει θέση αριστούχου εκτός βέβαια αν τον χαρακτηρίζει η τεμπελιά ή αν έχει πάρει το πτυχίο του στην Ελλάδα με αντιγραφές και όπως συμβαίνει σε μερικές σχολές όπου οι καθηγητές κλείνουν τα μάτια τους για να πάρουν πτυχίο μερικοί από τους αιώνιους φοιτητές στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό απλά τους προβιβάζουν ή τους διώχνουν απλά αδιαφορώντας για τις συνθήκες τις οικογενειακές οι οποίες μπορεί να στερήσουν χρόνο μελέτης. Στην Ελλάδα απλά επειδή ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ υπάρχει και μεγάλη ανοχή στις περιπτώσεις μερικών φοιτητών οι οποίοι χρειάζεται να εργάζονται ή χρειάζονται να συμπαρασταθούν στην οικογένεια όταν αυτή τους έχει ανάγκη.
Επιστρέφω λοιπόν στην έννοια που αποδόθηκε στην λέξη λαϊκισμός μια έννοια η οποία προέκυψε γιατί οι ΔΗΜΑΓΩΓΟΙ πολιτικοί της σημερινής κυβέρνησης ήθελαν να κρύψουν την δική τους δημαγωγία πίσω από την λέξη αυτή την οποία όρισαν απλά και μόνο γιατί η σημερινή αντιπολίτευση και τότε κυβέρνηση ήθελε με την απλότητα του λόγου της να γίνουν κατανοητοί οι στόχοι της στον απλό ψηφοφόρο ο οποίος προβληματίζεται και συχνά σε συμμετοχικές δημοκρατίες μιας τοπικής κοινωνίας παρουσιάζει προτάσεις διακυβέρνησης εφικτές και με απλότητα εφαρμογής που έχουν αντίκτυπο στις τοπικές τους κοινωνίες και αποδίδουν ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΟΦΕΛΗ.
Γνωρίζω ότι η προηγούμενη αναφορά μου δεν μπορεί να γίνει κατανοητή και δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο για να σας δείξω με πόση απλότητα μπορούν να εφαρμοστούν πολιτικές οικονομίας, αφού θα πρέπει να σκεφτώ κάποιο απτό παράδειγμα το οποίο ενδεχόμενα δεν θα είναι γνωστό σε εσάς. Ενδεικτικά μόνο θα αναφέρω την μισθοδοσία περισσότερων Αντιδημάρχων σήμερα από την προηγούμενη κυβέρνηση, μία μείωση αριθμού η οποία θα είχε ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΟΦΕΛΗ στο δαπανηρό μας κράτος το οποίο η σημερινή κυβέρνηση αντί να συμμαζέψει το άπλωσε και το ξεχείλωσε, τόσο μάλιστα που σκίστηκαν οι τσέπες του απλού λαού , του λαουτζίκου από τον οποίο πηγάζει η λέξη λαϊκισμός, ένας λαός που με τις τσέπες άδειες πλέον προσπαθεί να πορευτεί και χορταίνει πλέον την πείνα του διά της όρασης των φαγητών και όπως κάποτε χιουμοριστικά έλεγε σε μια ταινία του ο συμπαθής κωμικός μας στην ταινία Πειναλέος ή καλύτερα Γκιωνάκης.
Το παραπάνω παράδειγμα βέβαια δεν είναι παράδειγμα πολιτικής που θα [προκύψει στις τοπικές συμμετοχικές δημοκρατίες αλλά δείχνει πόσο εύκολα μπορεί να γίνει οικονομία με μία απλότητα η οποία δεν υπήρχε στα πλαίσια του χορτάσματος των πειναλέων στελεχών του κόμματος της σημερινής κυβέρνησης τα οποία ήταν τόσο πολλά που χρειάζονταν περισσότερες καρέκλες μεγαλοστελεχών τα οποία είναι οι κύριοι αίτιοι της παγκόσμιας κρίσης της οικονομίας με τους παχυλούς μισθούς και μπόνους στα οποία αρνούνται να αποδεχθούν μείωση σε περίοδο κρίσης και οδηγούν στην ανεργία χιλιάδες λαού φροντίζοντας το μεγάλο ψάρι να φάει το μικρό και έτσι να χαθούν οι μικρές επιχειρήσεις ή και μεγάλες ακόμη οι οποίες είχαν μεγάλα οικονομικά ανοίγματα. Έτσι και πάλι κάποιοι θα κερδοσκοπήσουν υπέρογκα, τώρα που αυτοί οι κάποιοι περνούν περίοδο ισχνών αγελάδων και χωρίς να πεινούν απλά βολεύονται καταπίνοντας μικρά ψαράκια για να ωφεληθούν στο μέλλον.
Αυτή είναι η παγκόσμια κρίση φίλοι μου, την οποία εκμεταλλεύονται λεκτικά οι σημερινές κυβερνήσεις χωρών που αδιαφόρησαν για την ανάπτυξη και για την αισχροκέρδεια των λίγων στο όνομα της ελευθερίας της αγοράς την οποία αφήνοντάς της ελεύθερη την οδήγησαν στην σημερινή κατάπτωση και αφού κατάφεραν όλοι οι μεγαλοκαρχαρίες και μάδησαν τα απλά πουλάκια που είναι τα άτομα που ορίζουν τον απλό λαό στον οποίο πάνω πέφτουν και τον κατασπαράζουν όλα αυτά τα τρωκτικά που λυμαίνονται την ΑΛΗΤΕΙΑ του χρηματιστηρίου ορίζοντας οικονομικά μεγέθη τα οποία ορίζουν την άνοδο με αέρα των επιχειρήσεων που φουσκώνουν σαν φούσκες και κάποια στιγμή σκάει η φούσκα και εξαφανίζεται ο αέρας στον οποίο έχουν επενδύσει οι απλοί πολίτες αυτοί που αποτελούν τον λαό, για να αποκτήσουν το εύκολο κέρδος τα κοπρόσκυλα ή καλύτερα τα παράσιτα τα οποία ευθύνονται για την σημερινή κρίση, μία κρίση η οποία από την Ελλάδα πέρασε ΝΩΡΙΤΕΡΑ και όταν είχε σκάσει η εδώ φούσκα του χρηματιστηρίου την οποία όλοι έβλεπαν αλλά συνέχιζαν να την φουσκώνουν και αργότερα έκλαιγαν την μοίρα τους για τα κέρδη τα οποία δεν τους απέφερε ο τζόγος στον οποίο είχαν επενδύσει. Έτσι τους έμεινε ο αέρας στον οποίο είχαν επενδύσει αδιαφορώντας για το αντίκρισμα που είχαν τα χρήματά τους στην αλλαγή των χρημάτων τους με το χαρτί το οποίο είχε αξία όσο το χαρτί της τουαλέτας τους.
Τέλος ήρθε η ώρα να σχολιάσω την ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ η οποία με αφορμή το debate, αλλά επίσης γενικά εδώ και μερικά χρόνια, αρέσκεται σε μία αερολογία η οποία έχει μεγαλύτερη δυσωδία από τα αέρια του χονδρού πισινού των παρασίτων τα οποία όρισαν την σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση.
Ζητούν λοιπόν αυτοί οι κύριοι να εκφράσουν μία ερώτηση σε περισσότερο χρόνο από όσο δίνουν για να απαντήσει ο ερωτώμενος και αυτό για να κλέψουν λίγα λεπτά δημοσιότητας αδιαφορώντας για το αν θα απαντηθεί η ερώτησή τους και αφού θα έχουν ήδη περιγράψει μία πιθανή απάντηση στην οποία επιθυμούν να επιχειρηματολογήσουν με επιχειρήματα τα οποία συνήθως είναι η φωνή του αντίπαλου κόμματος, μία φωνή που χαρακτηρίζεται από κάλπικο λόγο και ανούσια επιχειρήματα τα οποία εμποδίζουν την ανάπτυξη ενός εποικοδομητικού διαλόγου.
Πληροφορώ λοιπόν αυτούς τους δημοσιογραφίσκους της δεκάρας ότι σε είκοσι δευτερόλεπτα θα μπορούσα να συνθέσω μία ερώτηση την οποία καθηγητές πανεπιστημίων θα χρειάζονταν για να την απαντήσουν περισσότερες από είκοσι ημέρες. ΑΙΣΧΟΣ λοιπόν στους δημοσιογραφίσκους που προσπαθώντας να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη ζητούν και απαιτούν να ακούγονται αυτοί και όχι οι πολιτικοί τους οποίους σε μία έκφανση κατάχρησης εξουσίας ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ αν και όταν έχουν να προσθέσουν κάτι εποικοδομητικό επί του θέματος της συζήτησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου