Η κοινωνία των λυγμών
η στέγη άκρατων θυμών,
και οι ριπές των οφθαλμών
στην στάχτης στέκουν των γυαλών.
Ριπές ανέμων, ιαχές
ρωγμές αγάπης, οι ορδές,
βροχές ματιών και ιαχές,
χαρά και λύπης οι κραυγές.
Μια καταιγίδα η ζωή
σκορπάει τους ανθρώπους
βροντάει κι αστάφτει, η κατηφειά
και πνίγει άλλους τόπους.
Αλλάζουν βλέμμα οι πολλοί,
στο χτύπημα του πόνου,
και λαχταρούν να μην τους βρει
η μοναξιά του χρόνου.
Μα οι ορδές που δεν αργούν
χτυπούν και σε λυγίζουν
όσους φωνάζουν δυνατοί
πως ήλιο ατενίζουν.
Τα κυπαρίσια πριν σταθούν
με ντούρα περηφάνια
ορδές ανέμων τα χτυπούν
και της ζωής η ορφάνια.
Μα της ζωής παληκαριά
ανδρώνει με το δάκρυ
της καταιγίδας οι βοές
δεν πιάνουν κάθε άκρη.
Κάπου θα βρεις απάνεμο
σημείο σε μιαν άκρη
εκεί θα θρέψεις δύναμη
με των καημών την στάχτη.
Πρέπει ν΄ανάψεις μια φωτιά
και τους καημούς να κάψεις,
και με τα στήθη καθαρά
πια την ζωή ν΄αρπάξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου