Χαμένες είναι οι στιγμές
καρτερική η αγάπη,
χαμένες είναι οι βροχές
στις θάλασσας τα βάθη.
Θάλασσα είναι η ψυχή
δακρύβρεχτος η νιότη
θάλασσα είναι η οργή
σου τρώει το συκώτι.
Μα της αγάπης οι στιγμές
ανθίζουν την μορφή της
μίας γυναίκας μοναχής
της μοναξιάς ο θύτης.
Στη μοναξιά λυτρώθηκε
δεν νιώθει πλέον πόνο
ψευδαίσθηση που όρισε
τον άνθρωπο τον μόνο.
Μισάντρας έγινε αυτή
ο άντρας μισογύνης
η μοναξιά αντρίεψε
στα πόδια της ωδύνης.
Κλεισμένος στέκει ο άνθρωπος
μέσα σ΄ένα καβούκι
δεν βγαίνει μήπως και φανεί
του πόνου νιο σεντούκι.
Με φόβο βλέπει και οργή
το κάθε νέο ταίρι
μα σύντομα βυθίζεται
στις μοναξιάς τα μέρη.
Έτσι σας λέω φίλοι μου
ΠΟΤΕ να μην δειλιάστε
και σαν θεριέψει η μοναξιά
σύντοφο αγκαλιάστε.
Στα τόσα ταίρια δεν μπορεί
θα έρθει μία αγάπη
φροντίστε την θεριέψτε την
απ της καρδιάς τα βάθη.
Ένα μωρό για να σταθεί
θα πέσει θα χτυπήσει
μα πάλι θ΄ανασηκωθεί
ποτέ δεν θα λυγίσει.
Μα οι μεγάλοι φίλοι μου
αυτοί γιατί λυγίζουν;
να μάθουν πρέπει απ΄τα μωρά
πριν στη ζωή βαδίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου