Προσπαθούσες να κολυμπήσεις

Ανέμισες
τα λόγια σου ένα βράδυ
όταν είπες...

"τελείωσε".

Ανέμισες
τις ευχές για ένα καλύτερο αύριο.

Ανέμισες
τις βρισιές στην αναποδιά της τύχης σου.

Και είπες...

Πάλι
μόνος μου είμαι.
Πάλι
μόνος μου αισθάνομαι.
Πάλι
μόνος μου κοιμάμαι.

Και ύστερα ήρθε η ελπίδα...

Ελπίδα
για μια συνάντηση που δεν έρχεται.
Ελπίδα
για μια κουβέντα που δεν λέγεται.
Ελπίδα
για το τέλος μιας αρμαθιάς καημών.


Ξημέρωσε είπες...

Ξημέρωσε η μέρα
της επαγγελματικής καταξίωσης.
Μια καταξίωση
που εσύ την έφτυσες στο όνομα της φιλίας
των συναδέλφων σου.

Ξημέρωσε είπες
η μέρα που θα σε οδηγήσει
στο απάγγιγμα της πιο ψηλής
και απρόσιτης κορυφής
των καημών σου.

Ξημέρωσε είπες
η μέρα της τελικής αναρρίχησης στο βουνό
που λέγεται ζωή.


Μα η κορυφή δεν φάνηκε.
Ψάχνεις ακόμη
το πιο απρόσιτο και πιο δύσβατο μονοπάτι
για να φτάσεις σε αυτήν.

Πάντα σε ελκούσαν τα δύσκολα.

Σου άρεσε
να αγωνίζεσαι και να σταματάς τον αγώνα
όχι στο τέρμα,
αλλά εκεί που εσύ έκρινες
ότι ο αγώνας δεν θα έχει να σου προσφέρει
καμιά διδασκαλία πλέον.

Σου άρεσε
να αναζητάς νέους δρόμους,
όταν οι άλλοι
θα ικανοποιούνταν στο αποτέλεσμα
και στο απάνεμο σημείο που βρήκαν
για να κατασκηνώσουν.

Σου άρεσε
η πρόκληση αν και δεν ήθελες
να σε προκαλούν.

Δεν ήθελες
να βλάψεις κανένα
αλλά δεν σταματούσες
και το έκανες με την ελπίδα
ότι το μάθημα θα απέδιδε
κάποια ταπείνωση
στα ιπτάμενα πουλιά.

Προσγείωνες
τους πάντες και...

...αν και προσγειωμένος
και με σίδερα στα πόδια σου...

...προσπαθούσες να κολυμπήσεις.